Avgoustos | Αύγουστος
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερόΜε μιας θαρρείς κι απ' τη καρδιά μου ξέκοψεΚι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαράΑνέβηκε ως τα χείλη μου και μ' έπνιξεΦυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πωΚι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτοςΛιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώΟ δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατοςΚουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιάΤην άμμο που σαν καταρράκτης έλουζεΚαθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιάΔιαμάντια που απλόχερα μου χάριζεΘα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικόΜπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκεΑπό ποιο μακρινό αστέρι είναι το φωςΠου μες στα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκεΚι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
Μες στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανόςΑστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεταιΜα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φωςΦεγγάρι Αυγουστιάτικο που υψώνεταιΚαι φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιάΤην άμμο που σαν καταρράκτης έλουζεΚαθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιάΔιαμάντια που απλόχερα μου χάριζεΘα πάω κι ας μου βγει και σε κακό