Efhi | Ευχή
Ο ήλιος καίει τη φοινικιάΚι εγώ στο υπόγειο γλιστρώΜέσα από αλάβαστρα φθηνάΣαν ξωτικό χαμογελά
Με βλέμμα σκούρο και υγρόΤο χέρι του κρατά κλειστόΚι όπως στα μάτια τον κοιτώΔώρο μου δίνει μυστικό
Τώρα στη χούφτα μου κρατώΤον σκαραβαίο τον ιερόΠού’χει από κάτω σκαλιστόΠ’ ό,τι είν’ της μοίρας μου γραφτό
Μού’πε να μη τον λησμονώΑπ’ την καρδιά να ευχηθώΓι’αυτόν που μού’ναι χαρισμένοςΑπό γη κι από ουρανό
Να κάνω εκείνη την ευχήΝα με ζητάει όπου κι αν πάειΝα ψάχνει πάντα να με βρειΌπου σταθεί κι όπου μιλάειΣ’ όποιο κρεβάτι κι αν βρεθείΠαντοτινά να μ’αγαπάει