Άνθος π’ ανθίζει και μαραίνεται με τον καιρόΈτσι κι εγώ παππούς ογδονταδυό, από χωριόΜα παλληκάρι στην καρδιά δεκαοχτώ χρονόΒάλε μια κούπα με κρασί να πιω να ζαλιστώ
Μωρέ φέρτε τα νταούλια, φέρτε τα βιολιάΠιάσε το μπαστούνι μου ΑναστασιάΆει να σηκωθώ ν’ αρχίσω το χορόΌσο αντέχω ακόμα και βαστώ
Στο πανηγύρι γύρω-γύρω όλοι μια `γκαλιάΣτη μέση να χοροπηδούνε τα μικρά παιδιάΕίν’ η χαρά που απομένει μες στον κόσμο αυτόΚαι γρουσουζιά να βλέπεις ένα κώλο καθιστό
A flower that flourishes and withers over timeLikewise, I am a grandfather of eighty-two, from a villageBut a lad at heart eighteen yearsGive me a glass of wine to drink so that I can get tipsy
Girl, bring the νταούλια (instrument), bring the violinsCatch my cane, Anastasia (name)Let's get up and start dancingAs long as I can still carry myself
At the festival everyone is hugging and dancing in a circleIn the middle there are joyful little childrenIt is the joy that remains in this worldAnd I'll be damnend (?) if you can see a single ass sitting