Çocuktun, kırılgandınArtık korku yok nemli gözlerindeYüzlerce, binlercesi varOmuzuna oturmuş, oradan sana bakar
Çektin gittin baharın peşineGüzelim renkler yüzündeArtık dönüp bakmazsın güneşin solduğu evlere
Çıplak dursam tanrıya sorsamNiye ölür insan bile bileArdımda yıllar sinsice kalbime sorarNiye bu suçluluk niye
Yolculuğun sonundaBembeyaz sevgini ört uykuma
Dün sabah seni gördümAklın takılmış yine balıklaraTertemiz, eşsiz kalbinArabadan kaçıyor vahşi sokaklarda
You were a child, fragileThere is no longer fear in your eyesThere are a hundred, a thousand of themSitting on your shoulder, looking at youYou walked away, in search of the springWith beautiful colors on your faceYou no longer turn to look at the houses where the sun fadesIf only I stood naked and asked GodWhy someone would die intentionallyThe years behind me ask my heart insidiouslyThe reason for this feeling of guiltAt the end of the journey,Cover my sleep with your snow white loveI saw you yesterday morningYour mind was preoccupied with the fish againYour taintless, unique heart wasRunning away from the car in the wild streets