ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σε γνωρίζω από την κόψητου σπαθιού την τρομερή,σε γνωρίζω από την όψηπου με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένητων Ελλήνων τα ιερά,και σαν πρώτα ανδρειωμένη,χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσεςπικραμένη, εντροπαλή,κι ένα στόμα ακαρτερούσες,«έλα πάλι», να σου πεί.
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα,κι ήταν όλα σιωπηλά,γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρακαι τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορίαμόνη σού έμενε να λέςπερασμένα μεγαλεία
Και ακαρτέρει και ακαρτέρειφιλελεύθερη λαλιά,ένα εκτύπαε τ' άλλο χέριαπό την απελπισιά,
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνωτο κεφάλι από τσ' ερμιές;».Και αποκρίνοντο από πάνωκλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμαμες στα κλάιματα θολό,και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,πλήθος αίμα ελληνικό.