O thrinos tis manas | Ο θρήνος της μάνας
Όλη τη μέρα που `λειπες το σπίτι μας ρημάδι.Κι όμως πώς ήταν όμορφα σαν γύριζες το βράδυΚι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι.
Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.Αχ πως στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μουΡαγίζουνταν, αγόρι μου, και μου `φευγε η λαλιά μου.
Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλιΠου ανθίζανε την άνοιξη και πια στην κάθε σκόληΓιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη.
Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμαΚαμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα τι θάμα!Περσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου από το κλάμα.
Μεγάλωσες. Δε μ’ άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.Κι όταν τα βράδια μου `λεγες «Η Λευτεριά μητέραΘα ρθεί» μ’ άγγιζαν την καρδιά τα λόγια σαν φοβέρα.
Μ’ αν μου `φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνοςΚι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνοςΤο `ξερα πως θα γύριζες κι ήταν γλυκός ο πόνος.
Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβωΣαν αστραποκαμένη ελιά και πια δε σε γυρεύωΤι `ναι ψηλός ο ανήφορος και δεν μπορώ ν’ ανέβω.
Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ’ εγέννα;Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν’ όλα ρημαγμέναΤι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα;