O kur Antonis
Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλήμε ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ.Είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιάκι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά.
Αχ κυρ Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε,τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να `ρθει βροχήκαι το θυμό σου πάντα ξεχνάμε, σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμεσαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή.
Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθείγιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθείό, τι ποτέ δεν έζησε μες τ’ όνειρό του ζειμα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή.
Αχ κυρ Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε,τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να `ρθει βροχήκαι το θυμό σου πάντα ξεχνάμε, σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμεσαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή.
Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθείκι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί.Μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλήαφού για πάντα μες τ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει.