Fevgoun ta hronia (Φεύγουν τα χρόνια)
Το πρόσωπό σου σαν μετάξιστα χείλη ρόδα κι ευωδιές,θέλει η ψυχή σου να πετάξεισαν πασχαλίτσα στις ροδιές.
Τον ήλιο τάζουνε δικό σουσ’ ένα σκισμένο ουρανό,γίνεται δέντρο ο θυμός σουκι είναι καμμένο το βουνό.
Φεύγουν τα χρόνια σαν πουλιάκαι είσ’ ακόμα μια σταλιά,φοβάμαι μήπως ξεχαστείςόταν στη θέση μου θα `ρθείς.
Στα μάτια σου δυο ανεμώνεςτο φως γυρεύουνε της γης,στη Ζάκυνθο κάτι χελώνεςπρέπει να ζήσουν, να τις δεις.