ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημόςκάθε καρφί του πίκρα και λυγμόςΜα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειάεγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχήμα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχήΑχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μαςστη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωήΚράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μουεμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιάστην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιάΚάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμόςκάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι' όταν ερχόταν η βραδιάμες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιάΑχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μαςστη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωήΚράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μουεμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί