Ikogeniaki ipothesi (Οικογενειακή υπόθεση)
Αντώνης:Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο καιρός,μια ζωή κουβάλαγα βαρύ σταυρό δικό μου.Κι αν θέλεις να μιλήσουμε, πάρε στο κινητό,θα το `χω αφήσει ανοιχτό μες στ’ αυτοκίνητό μου.
Γιάννης:Διπλανό μου οικόπεδο, έρημο κι αδειανό,στο παλιό στρατόπεδο μόνος μου τριγυρνώ.Γουστάρω που τα είπαμε, μα πώς να πούμε κι άλλααπ’ το καρτοτηλέφωνο που σου τηλεφωνώ;
Ρεφρέν (μαζί):Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,δεν προφταίνω να σου πω πως σ’ αγαπώ.
Αντώνης:Ποτέ μας δε φερθήκαμε σαν φίλοι εμείς οι δυο,δεν αναφερθήκαμε ποτέ στα περασμένα.Κι εκείνη που αγαπήσαμε τη συναντάω εδώ,σε μια φωτογραφία μας με αγκαλιά εσένα.
Γιάννης:Μη μου στέλνεις πράγματα ούτε κι επιταγές,από νωρίς χαράματα πέφτουν οι διαταγές.Μα εσύ ποτέ δε σήκωνες ούτε το σταθερό σουκαι να μιλάω μ’ άφηνες με τηλεφωνητές.
Ρεφρέν (μαζί:Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,δεν προφταίνω να σου πω πως σ’ αγαπώ.