Ta vradia | Τα βράδια
Είμαι από’κείνους που στο δρόμο πάντοτε φοράν κουκούλααπό εκείνους που αν εισαι θα σ’αποκαλέσουν τσουλάπάντα μάχιμος στην πρώτη γραμμή, ποτέ στη ζούλακαρδιές που βάζουνε φωτιές, ρε βλάκα δίσκους πουλά.underground ζούμε, ναι, underground εκπροσωπούμεσαλόνικα κανονικά και βρωμικα το ζούμεσκοτάδι όταν πέσει θα βγούμε για ν’απλωθούμεαν δεις καπνούς στον ουρανό, κάπου εκεί θα ζούμεβασιλεύουμε, πάντοτε αποφεύγουμε τα φώταρωτά πρώτα για’μας, κι ύστερα φύγε σαν την κόταδεν ενοχλώ μα αν με ενοχλήσεις θα σε δωστο δρόμο μου να σκύβεις και ν’αλλάζεις στενόκι αφού το ξέρω, με βλέπεις πλέον και δε με χαιρετάςέχε τα μούτρα τουλάχιστον στα μάτια να με κοιτάςπολύ μιλάς, και λίγα κάνεις, κολλητέ τι τρέχειεγώ ξέρω, όταν έφτυνα νομίζατε πως βρέχειτώρα τι όλοι μου σηκώσατε τη μύτηόλοι απο πρόβατα τώρα γίνατε λύκοιγράφω για τ’αλάνια που τα βράδια δεν πάνε σπίτιΚωλοδάχτυλο ψηλά πόσους γλίτωσαν από λιτηΑνάβουμε φωτιές, σκιές γινόμαστε τα βράδιαΜεταμορφωνόμαστε, περιπλανιόμαστε κάποια καβάτζαθα βρεθεί δεν αγχωνόμαστε, ψαχνόμαστε,μάτια κατακόκκινα, κλειδώστε πόρτες γιατί ερχόμαστε.
Τα βραδια τα βραδια μου ειναι φωτιατα βραδια μου ειναι γινομαι καπνοςτα βραδια μου γινομαι ονειρα και αλητειααχα και παει καπως ετσι...
Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιάμε τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενάπαιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,Κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιάμε τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενάΠαιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.
Σκοτάδι έπεσε ξανά στην πόλη μου τα mics παίρνουνφωτιά εδώ που η ζωή κυλά χαλαρά γενικάυπάρχει πρόβλημα ακούω mc’s μα δε βγάζω νόημαέλλειψη σεβασμού υπάρχει, κάποιοι ζηλεύουν μόνιμαέτσι πάει, μένεις μ’αυτους που σε κρατάνε,Μ’ αυτούς που τα βράδια μαζί σου πίνουν τριγυρνάνε,Σαν κοπρόσκυλα, ποτέ δε γνώρισαν αφεντικό τουςΣεβασμό κι αγάπη στα crewz που με θεωρούν δικός τους.Σεβασμό, έχω δώσει για να απαιτώΛυπάμαι μα με ψίχουλα μαν δε θα αρκεστώ,Στη χιπ χοπ φάση στη Σαλόνικα ρώτα ποιος είμαι εγώΔε γράφω ραπ τα βράδια, για να με κάνουνε γνωστό.Εγωιστικό, αν θες πες με κομπλεξικόΠου στραβώνω όταν θιγόμουνε κάτι που αγαπώΤη μουσική που ακούω, την κουλτούρα που εκπροσωπώΜετά από τόσα χρονιά έχω δικαίωμα σ’αυτοΦτύνω ξυραφια, που κοβουνε το δέρμα σαν χαρτίΚρυμένα κατω απ’τη γλωσσα μου, φονική τεχνική.Γράφω μουσική απ’τη στιγμή που είναι βαρύ μα το σηκώνωΕίμαι μικρός όμως γίγαντας σαν το Hulk δεν νιώθω πόνο.Βαρύς κι ασήκωτος δηλώνω, σαν τον Τζον, σαν τον κακάκατηγορίας βαρών βαρώνος και ο χρόνοςδείχνει πως τρέχουν και δε μας φτάνουνεΟι ρουφιάνοι, τα γλυφτράκια κι οι προδότες να πεθαίνουνε.
Κάτι τέτοια βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώγράφω μουσική...
Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιάμε τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενάπαιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,Κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιάμε τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενάπαιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.