Ζω με τις νύχτες απ’ τα περασμέναΚι οι ώρες δεν έχουν πια καμιά λογικήΌ,τι είχα το ‘χασα με ‘σέναΤην μέρα που ήρθες κι έφυγες νωρίς
Τι θέλεις να δειςδε σε ξέρει κανείς
Χαμίνια στο πάρκο φεύγουν παγωμέναΚλείνεις τα μάτια και φοβάσαι να μείνεις γυμνήΣε ήχους σαν θάλασσες σε διάφανες μέρεςΣτου κόσμου το αύριο φοβάσαι να είσαι εσύ
Τι θέλεις...
Ich lebe mit den Nächten aus dem Vergangenenund die Stunden haben keine Logik mehr.Alles, was ich hatte, verlor' ich mit Diran dem Tag, an dem Du kamst und früh gingst.
Was möchtest Du sehen?Dich kennt keiner.
Die Straßenjungen verschwinden frierend aus dem Park.Du schließt die Augen und hast Angst, nackt zu bleibenin Geräuschen wie Meere an durchsichtigen Tagen.Im Morgen der Welt fürchtest Du Dich, Du selbst zu sein.
Was möchtest Du sehen?Dich kennt keiner.