O metoikos | Ο μέτοικος
Σαν σύννεφο απ’ τον καιρόμονάχο μες τον ουρανόπήρα παιδί τους δρόμουςΠερπάτησα όλη τη γημ’ ένα τραγούδι στην καρδιάκαι τη βροχή στους ώμουςΜ’ αυτά τα χέρια σαν φτεράπου δεν εγνώρισαν χαράπάλεψα με το κύμαΚι είχα βαθιά μου μια πληγήαγάπη που δε βρήκε γηχαμένη μες το κρίμα
Με πρόσωπο τόσο πικρόαπό τον ήλιο το σκληρόχάθηκα μες τη νύχταΚι ο έρωτας με πήγε κειπου `χα στα χείλη το φιλίμα συντροφιά δεν είχαΜε την καρδιά μου μια πληγήπερπάτησα σ’ αυτή τη γηπου είχα να τη ζήσωΜα μου τα πήρανε μαζίτο όνειρο και την αυγήκαι φεύγω πριν αρχίσω
Σαν σύννεφο απ’ τον καιρόμονάχο μες τον ουρανόθα `ρθω ξανά κοντά σουΜέσα σε κείνη τη βροχήπου σ’ άφησα κάποιο πρωίκι έχασα τη ζωή μουΘα `ρθω ξανά απ’ τα παλιάσαν το πουλί απ’ το νοτιάτην πόρτα να χτυπήσωΘα `ναι μια άνοιξη πικρήπου όλα θ’ ανοίγουνε στη γηκι απ’ την αρχή θ’ αρχίσω
Θα `ναι μια άνοιξη πικρήπου όλα θ’ ανοίγουνε στη γηκι απ’ την αρχή θ’ αρχίσω