Genethlia (Γενέθλια)
Στα μονοπάτια του καημούστη γέφυρα του στεναγμούμ' έκαν' η μάνα μουΜια φθινοπωρινή βραδιά,ζωή την κρύα σου καρδιάείδαν τα μάτια μου
Με κουδουνίστρες πλαστικέςόμορφες και χρωματιστέςμε νανουρίζανεΚαι τα ματάκια τα μικράείδαν του κόσμου τ' αγαθάκαι συμφωνήσανε
Ήταν το γάλα μου πικρόκαι το νεράκι μου γλυφόπου με μεγάλωνεΚι απέναντι στη κούνια μου,η μοίρα η κακούργα μουκαι με καμάρωνε
Ήταν το κλάμα μου μουντόσαν κάτι να 'θελα να πω,μα δεν με νιώσανεΜια λυπημένη αναπνοήγια την πουτάνα τη ζωήπου μου χρεώσανε
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισαΣαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισαΘεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνωκαι του θανάτου μου γενέθλια να κάνω
Πάνω σε λάσπες και καρφιάστ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησαΙσορροπία σταθερήγια να προλάβω τη ζωή,όμως την πάτησα
Μονό το "α" και το "χ"στη σχολική μου εποχήπρωτοσυλλάβισαΓι αυτό το "αχ" και το "γιατί"όπου βρεθώ μ' ακολουθείκι ας τριαντάρισα
Έτσι περνούσε ο καιρόςκαι γω στο δρόμο μου σκυφτόςέκανα όνειραΈτυχε να 'μαι απ' αυτούςπου κολυμπάνε στους αφρούςκαι στα λασπόνερα
Στάζει το αίμα της ψυχής,σαν τις σταγόνες της βροχήςόμως ποιος νοιάζεταιΚαι την αόρατη πληγήπου μέσα μου αιμορραγείποιος την μοιράζεται
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισαΣαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισαΘεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνωκαι του θανάτου μου γενέθλια να κάνωΘεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνωκαι του θανάτου μου γενέθλια να κάνω