Jueves
Si fuera más guapa y un poco más lista,si fuera especial, si fuera de revista,tendría el valor de cruzar el vagóny preguntarte quién eres.
Te sientas enfrente y ni te imaginas,que llevo por ti mi falda más bonita,y, al verte lanzar un bostezo al cristal,se inundan mis pupilas.
De pronto me miras,te miro y suspiras,yo cierro los ojos,tú apartas la vista,apenas respiro,me hago pequeñitay me pongo a temblar.
Y así pasan los días, de lunes a viernes,como las golondrinas del poema de Bécquer,de estación a estación, de frente tú y yo,ahí viene el silencio.
De pronto me miras,te miro y suspiras,yo cierro los ojos,tú apartas la vista,apenas respiro,me hago pequeñita,y me pongo a temblar
Y entonces ocurre, despiertan mis labios,pronuncian tu nombre tartamudeando,supongo que piensas "¡qué chica mas tonta!"y me quiero morir.
Pero el tiempo se paray te acercas diciendo"Yo no te conozco y ya te echaba de menos,cada mañana rechazo el directo y elijo este tren."
Y ya estamos llegando, mi vida ha cambiado,un día especial este 11 de marzo,me tomas la mano, llegamos a un túnelque apaga la luz.
Te encuentro la caragracias a mis manos,me vuelvo valientey te beso en los labios,dices que me quieresy yo te regalo el último soplo de mi corazón.
Dijous
Si fos més bonica i una mica més llesta,si fos especial, si fos de revista,tindria el valor de creuar el vagói preguntar-te qui ets.
T’asseus davant meu i ni t’imaginesque duc per tu la meva faldilla més bonicai al veure’t fer un badall al vidres’inunden les meves pupil•les.
De sobte em mires,et miro i sospires.Jo tanco els ulls,tu apartes la vista.Respiro amb prou feines,em faig petitetai em poso a tremolar.
I així passen els dies de dilluns a divendrescom les orenetes del poema de Bécquer,d’estació a estació cara a cara tu i jo;aquí ve el silenci.
De sobte em mires,et miro i sospires.Jo tanco els ulls,tu apartes la vista.Respiro amb prou feines,em faig petitetai em poso a tremolar.
Llavors succeeix, es desperten el meus llavis,quequejant pronuncien el teu nom.Suposo que penses: „Quina noia més ximple!”i em vull morir.
Però el temps s’aturai t’apropes i dius:„Jo no et conec i ja et trobava a faltar;cada matí rebutjo el directe i trio aquest tren”.
I arribem ja… La meva vida ha canviat:és un dia especial, aquest 11 de març.Em prens la mà, arribem a un túnelque apaga la llum.
Trobo la teva caragràcies a les meves mans.Em torno valentai et faig un petó als llavis.Dius que m’estimesi jo et regalo l’últim alè del meu cor.
Πέμπτη
Αν ήμουν πιο όμορφη και λίγο πιο έξυπνηΑν ήμουν ιδιαίτερη, αν ήμουν στα περιοδικάΘα είχα το θάρρος, να διασχίσω το βαγόνιΚαι να σε ρωτήσω ποιος είσαι
Κάθεσαι απέναντι μου και ούτε που φαντάζεσαι,Ότι φορώ για σένα την πιο ωραία φούστα μου,Και σε βλέπω να χασμουριέσαι κοιτώντας το παράθυροΤα μάτια μου ‘’πλημμυρίζουν’’ από δάκρυα
Ξαφνικά με κοιτάςΣε κοιτάζω και μου κάνεις νόημα(ερωτικό)Κλείνω τα μάτια μουΣτρέφεις το βλέμμα σου αλλούΜε δυσκολία αναπνέωΓίνομαι μικρήΚαι αρχίζω να τρέμω
Και έτσι περνούν οι μέρες, από τη Δευτέρα ως την ΠαρασκευήΌπως τα χελιδόνια στο ποίημα του ΜπεκέρΑπό στάση σε στάση εσύ και εγώ καθόμαστε απέναντιΚαι κυριαρχεί η σιωπή
Ξαφνικά με κοιτάςΣε κοιτάζω και μου κάνεις νόημα(ερωτικό)Κλείνω τα μάτια μουΣτρέφεις το βλέμμα σου αλλούΜε δυσκολία αναπνέωΓίνομαι μικρήΚαι αρχίζω να τρέμω
Και τότε συμβαίνει τα χείλη μου ‘’ξυπνούν’’Προφέρουν το όνομά σου τραυλίζονταςΘεωρώ ότι σκέφτεσαι τι χαζή κοπέλαΚαι θέλω να πεθάνω
Ο χρόνος σταματάειΚαι τότε πλησιάζεις και μου λες«Ακόμη δεν σε γνωρίζω και ήδη μου λείπειςΚάθε πρωί απορρίπτω την ταχεία για να πάρω αυτό το τραίνο»
Και σχεδόν φτάνουμε η ζωή μου έχει αλλάξειΜια μέρα ιδιαίτερη αυτή της 11ης ΜαρτίουΜου πιάνεις το χέρι, φτάνουμε σε ένα τούνελΚαι το φως εξαφανίζεται
Βρίσκω το πρόσωπό σουΧάρη στα χέρια μουΓίνομαι γενναίαΚαι σε φιλώ στα χείληΛες ότι με θέλειςΚαι εγώ σου δίνω την τελευταία αναπνοή της καρδιάς μου
목요일
내가 더 예뻤고 조금만 더 똑똑했더라면,특별했더라면, 잡지에 나올 정도였다면,열차 앞에 뛰어들 용기를 가지고니가 누군지 물어봤겠지.
너는 내 앞에 앉아서 상상도 못하겠지.너를 위한 더 예쁜 치마를 입고 있다는 걸.유리창에 비친 하품하는 너의 모습을 보면나의 눈동자엔 눈물이 가득해.
갑자기 나를 쳐다보면난 너를 보고, 너는 애틋해 해.*나는 눈을 감고.너는 눈길을 돌려.숨을 쉬기 힘들어나는 작아져만 가고나는 떨고만 있어.
월요일에서 금요일까지, 이렇게 흘러간 날들과베께르 시(詩)의 제비처럼너와 내가 마주했던 역과 역 사이엔정적이 흐르고 있어
갑자기 나를 쳐다보면난 너를 보고, 너는 애틋해 해.*나는 눈을 감고.너는 눈길을 돌려.숨을 쉬기 힘들어나는 작아져만 가고나는 떨고만 있어.
잠에서 깰 때면 나의 입술은더듬거리며 너의 이름을 부르고 있어.얼마나 어리고 얼마나 어리석은 생각인가를 알고선죽고 싶어져.
하지만 그 시간은 멈추고넌 내게 다가와 말했지."난 당신을 알지 못해도 이미 당신을 사모하고 있어요.**난 매일 아침 직행을 포기하고 이 전철을 선택해요."
그리고 우리는 내 삶이 완전히 바뀐 지금에 이르렀지.3월 11일은 특별한 날이었어.***너는 내 손을 잡고 터널 안으로 들어갔지.무언가가 불빛을 다 꺼버렸어.
난 너의 얼굴을 찾았어.나의 손 덕분에난 용기를 내어너의 입술에 입맞춤을 했어넌 나를 사랑한다고 말했지.그리고 나는 내 마음의 마지막 순간을 너에게 줬어.
Perşembe
Biraz daha güzel daha çekici olsaydımözel olsaydım, model olsaydımkarşıya geçmeye cesaret ederdimve senin kim olduğunu sormaya
Karşımda oturuyorsun ve hiç görmüyorsunsenin için en güzel eteğimi giydiğimive senin cama doğru esnediğini görüncegözlerim doluyor
Birden bana bakıyorsunsana bakıyorum ve iç çekiyorsungözlerimi kapatıyorumsen gözlerini kaçırıyorsungüçlükle soluyorumküçülüyorumve titremeye başlıyorum
Ve böyle geçiyor günler, pazartesinden cumaya kadarBécquer'in şiirindeki kırlangıçlar gibiduraktan durağa, doğrudan geçiyor seni benisessizlik geliyor buraya
Birden bana bakıyorsunsana bakıyorum ve iç çekiyorsungözlerimi kapatıyorumsen gözlerini kaçırıyorsungüçlükle soluyorumküçülüyorumve titremeye başlıyorum
Ve sonra dudaklarım açılıyorkekeleyerek adını söylüyorlarsanırım " ne aptal kız" diye düşünüyorsunve ben ölmek istiyorum
Ama zaman duruyorve sen yaklaşıyorsun şöyle diyerek" Seni tanımıyorum ve seni özlüyorumher sabah yolumu değiştiriyorum ve bu treni bekliyorum"
Ve artık vardığımızda yaşamım değişiyorbu 11 Mart özel bir günelimi tutuyorsun, bir tünele varıyoruzışığı karartan
Yüzünü buluyorumellerim sayesindecesaretleniyorumve dudaklarını öpüyorumbeni sevdiğini söylüyorsunve sana yüreğimin son soluğunu veriyorum