Asfaltos | Άσφαλτος
Άσφαλτος υγρή, χειμωνιάτικη.Από όπου πέρασα έμεινα ξένη.Άσφαλτος λερωμένη κι άχρηστημα εσύ θυμάμαι φορούσες φτερά.Ναι αλλά πότε;Στα όνειρά μου μάλλον, στα όνειρά μου, ναι.Κι ίσως, ακόμα πιο παλιά.Οπτικές ίνες, διαδικτυακές σιωπές,μας ένωναν και μας χώριζαν.Συνήθισα την απουσία.Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φως.Έπειτα άρχισα να σου μοιάζωκατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα.Μετάτον κατέστρεφα μόνο για μένα.Ώσπου μια μέρα άνοιξες την πόρτα καί μπήκες.Χωρίς φτερά,χωρίς αποσκευές,χωρίς αγάπημ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάριστο δεξί σου ώμο.Το `ξερα.έτσι ξαφνικά θα `ρχόσουναπό δρόμους αχάρακτους ακόμα.
Ήρθεςκι έμεινες ξένος.Ξένος.Ακατανόητα λόγια, παρεξηγημένες σιωπές, κοφτές ανάσεςήρθαν και πάγωσαν,γίναν χαλίκια, κύλισαν κάτω.Ο έρωτας μου, μαύρη λιωμένη πίσσα,κύλησε πάνω τους,τα σκέπασε.Ανάμεσά μας άσφαλτοςπού ολοένα μακραίνει,από τότε.Άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο.Σου την έχω στημένη.Αν διαλέξεις το δρόμο αυτό,ούτε εδώ,ούτε εκεί θα με βρεις.Θα σαι πάντα ανάμεσα,κι εγώ,πάντοτε ξένη.