Ta karavia mou kaio (Τα καράβια μου καίω)
Τα καράβια μου καίωτα καράβια μου καίω τα καίωδε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίωμη μ’αφήσεις σου λέω σου λέωνα σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέένα χάδι ως τώραπάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζωσε τούτη τη χώραώσπου να ’βρω νερόγιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδαείναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδαπρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδαμες στα μάτια σου είδα αχ είδατης ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέένα χάδι ως τώραπάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζωσε τούτη τη χώραώσπου να ’βρω νερόγιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δειγια μια στιγμήδίχως του πένθουςτο μαύρο μανδύα.Θα ’σαι εσύθεά γυμνήη αμαρτία τουκι η τιμωρία.Σαν οπτασίαγια μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέένα χάδι ως τώραπάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζωστην έρημη χώραώσπου να ’βρω νερόγιατί ανήκω εδώ.