Xeni Akti
Αν ποτέ θυμηθείς τα τρένα που φύγανεμην κλείσεις τα μάτια, μη γίνεις κομμάτιααπλά χαμογέλασεεγώ δεν μπορώ πια να παιδεύομαικι άλλο να καίγομαι σ’ αυτή τη φωτιά.
Ποτάμι βαθύ μέσα μας κρύβεταικαι για όλα ευθύνεταιτο πάθος ζεστόμετά από καιρό πια παραδίνομαιγια πάντα αφήνομαιστο μαύρο βυθόκάποτε.
Κάποτε, όταν πια ξεχάσουμε μια ζωή που μαζί περάσαμεΘα ’ναι αργά και το όνειρο θα σβήσειΘα ’ναι αργά κι όλα αυτά που ζήσαμεσαν σκιές στο κενό θα ρίξουμεμοναξιά στο μεγάλο παραμύθι.
Σε μια ξένη απ’ τον κόσμο ακτή περπατάωδεν ξέρω γιατί ούτε πού πάωστη θαμμένη απ’ την άμμο ματιά σου ξεσπάωτο χρόνο που πια δεν κυλά τραγουδάωτο χρόνο που πια δε κυλά.