Aperanto keno (Απέραντο κενό)

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δωκι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένομια Πηνελόπη θολωμένη απ’ το ποτόπου έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένοΕσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δωκι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνεινα κλέβω κάτι απ’ τ’ απέραντο κενόκαι ν’ αγαπώ ό,τι δικό σου με πληγώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνεσυνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαινα με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαιδεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δωκι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψηαφού το αύριο δε θέλει να `σαι `δωστείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψειΕσύ να λείπεις κάθε βράδυ από `δωκι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λειώνεισ’ αυτόν τον κόσμο που ό,τι βλέπω είναι μικρόμόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει