Hronia (Χρόνια)
Δωσ΄ μου ένα μέρος να κρυφτώ, να σιγοτραγουδώγια όλα αυτά που αδυνατώ, δίπλα μου να κρατήσω.Ή ένα ψέμα να φορώ, να το `χω φυλαχτόμιας και στο κόσμο σας μ΄ αλήθεια, δεν μπορώ να ζήσω.
Εύκολο να αλλοτριωθώ, να γίνω ένα κι εγώμ΄ όλα τ΄ άψυχα του κόσμου και να συνεχίσωνα φεύγω απ΄ τις αναποδιές, να ντρέπομαι το χθεςψέματα να μου λέω: "Ζωή, εγώ δε θα λυγίσω..."
Χρόνια.. Χιλιάδες χρόνια, σε περιμένωμε αλυσίδες, θεριό δεμένο.Νιώθω πως θα γυρίσεις, για να με λύσεις.Μη με αφήσεις άλλο, αργοπεθαίνω....
Δωσ΄ μου έναν καθαρό ουρανό, μέσα του να πετώγιατί ο κόσμος εδώ γύρω μου έχει αρρωστήσει.Κρύβεται μέσα στις σκιές, αλλάζει έρωτεςξεχνάει αγάπες δυνατές, μαζί με κάθε δύση.
Νομίζει κρύβεται η χαρά, μες τα φανταχτερά.Ψάχνει να βρει με λύσσα, όλα τ΄ ακριβοστολισμένα.Όσο για μένα, μη ρωτάς... Δεμένος καρτερώεσένα να με σώσεις τα `χω εντελώς χαμένα
Χρόνια.. Χιλιάδες χρόνια, σε περιμένωμε αλυσίδες, θεριό δεμένο.Νιώθω πως θα γυρίσεις, για να με λύσεις.Μη με αφήσεις άλλο, αργοπεθαίνω....
Χιλιάδες χρόνια σκεπασμένος από χιόνια συμπόνιακαι μόνη μου παρηγοριά να `ρθουν ξανά τα χελιδόνια.Ψυχή μου βάστα, τ΄ αμμόπλαστά τους κάστραπέφτουνε ένα ένα ένα, όπως στο σύμπαν τ΄ άστρα.Ψυχή μου βάστα και άστους να πολυμιλάνεμ΄ ό,τι δεν φτάνουν, θα ασχολιούνται και θα σκάνε.
Πώς θα γευτώ αγάπη; Αφού δεν ξέρω ν΄ αγαπώ.Είχα ακούσει γι΄ αυτήνα, μια φορά κι ένα καιρό.Μ΄ ακόμα κάτι καρτερώ, ακόμα κάτι περιμένωεξόριστος στο κόσμο αυτό, με αλυσίδες θεριό δεμένο.
Με πράξεις προσπαθώ κι όχι με στόμα ανοιγμένοπάντα μια σπίθα να φτάνει, από σβηστό να με κάνει αναμμένοτην ώρα που αργοπεθαίνω, φωνάζω και επιμένωπαραμένω σταθερός σε ό,τι πιστεύω,από κανένα δεν παίρνω στο πλάι μου γέρνω.Τα κάγκελά σου, δεν μπορούν να με κρατάν φυλακισμένο.
Γλυκό μεθύσι μου, στο γρίφο μου βρήκα τη λύση μουκαι το γιορτάζω πετάω, απ΄ την ανατολή στη δύση μου.Το κόσμο που γυρνάει κάνω ανάκατο,μα ακόμα κοίτα με! πατώ σε κόσμο υπαρκτό.Και τα καράβια μου, ναυάγια στο βυθό, μα δε με νοιάζειΕίναι οι νεράιδες μου εδώ.... Τίποτα δε με τρομάζει.
Το ποτάμι κυλάει κι όπου θέλει ας με πάειτη μια με φτιάχνει, την άλλη με χαλάει.Μα έχω κρυφή ελπίδα, πως ό,τι άσχημο είδαίσως να φταίει η χαλασμένη μου πυξίδα.