Tāvān - تاوان
منــــــو جون پناه خودت کن بــــــــرو ، بذار پـــــای ایـــــــــن آرزو واستمبه هر کی بهم گفت ازت رد شده ، قســم می خورم من خودم خواستم
منــــــــو جون پناه خودت کن بــــــرو ، من از زخم هایی که خوردم پرمتو بایــــــــد از این پله بالا بـــــــری ، تو بالا نری من زمیـــــن می خورم
درست لحظه ای که تــــــو باید بری ، اسیر یه احساس مبــــهم شدیمببیــــــن بعد یک عمر پرپر زدن ، چه جای بـــــدی عاشـــــق هم شدیم
برای تــــــــو مردن شده آرزوم ، یه حقــــــــی که مــــــن دارم از زندگیمنگـــا کن تو این برزخ لعنتـــــــــی ، چه مـرگی طلبــــــــــــکارم از زندگیم
به هرجـــــا رسیدم به عشق تــــــــو بود ، کنار تو هرچی بگی داشتمببین پای تـــــــــاوان عشقم به تو ، عجب حسرتـــــــی تـو دلم کاشتم
اگه فکر احساسمــــــــونی برو ، اگه عاشــــــــق هر دومونـــــــــــی بروتو این نقــــــــــطه از زندگی مــــرگ هم ، نمــــــی تونه از من بگیره تو رو