O Kobos (Ο Κόμπος)
Καίω τις φωτογραφίες και τα δώρα σουκαίω και της μοναξιάς σου το Χειμώνα σουσπάω ό,τι σε θυμίζει μες στο σπίτι αυτόό,τι πια με βασανίζει όταν σε σκεφτώ.
Δένω κόμπο τα σεντόνια που κοιμήθηκεςκαι ξεχνώ όλα τα χρόνια που απαρνήθηκεςδένω κόμπο τα σεντόνια που `γιναν θηλιέςκαι τα καίω σαν χαρτόνια σ’ άλλες αγκαλιές.
Τώρα σβήνω απ’ το μυαλό μου την εικόνα σουτώρα ξέφυγα απ’ το μάτι του κυκλώνα σουτίποτα για `σένα πλέον δεν αισθάνομαικάνω βήματα μακριά σου κι όλο χάνομαι.
Δένω κόμπο τα σεντόνια που κοιμήθηκεςκαι ξεχνώ όλα τα χρόνια που απαρνήθηκεςδένω κόμπο τα σεντόνια που `γιναν θηλιέςκαι τα καίω σαν χαρτόνια σ’ άλλες αγκαλιές.