Fones, Seirines (Φωνές, Σειρήνες)
Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν μπορώ,πως η αγάπη σου ήταν σύννεφο στη μπόρα.Κι όπως γίνονταν στην πόρτα σου νερόεγώ έπαιρνα την κατηφόρα.
Όλα μοιάζαν τότε διαφορετικάκι οι διαβάτες σαν να ήξεραν κοιτούσαν.Σκόρπια βήματα, σκυφτά και βιαστικάπροσπερνούσαν, κι ήταν λες και μου μιλούσαν.
Κι άκουγα φωνές, σειρήνες απ’ το παρελθόννα μιλούν για χρόνια ευτυχισμένα.Κι ήταν το τραγούδι τους για μένα,την αγάπη για να θυμηθώ.
Κι άκουγα φωνές, σειρήνες απ’ το παρελθόνπου με κάναν σκλάβο της ζωής τους.Κι έλεγε τραγούδι η φωνή τους,να τραβήξω μπρος να λυτρωθώ.
Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν μπορώ,τι σε έκανε το δρόμο σου ν’ αλλάξειςκαι με άφησες σε κόσμο σκοτεινόκαι ζητάς λιμάνι αλλού ν’ αράξεις.
Όλα μοιάζουν τώρα διαφορετικάκι οι διαβάτες σαν να ξέρουνε κοιτάνε.Σκόρπια βήματα, σκυφτά και βιαστικάπροσπερνάνε, κι είναι λες και μου μιλάνε.