Paralyo (Παραλύω)

Και μοιάζει η ημέρα σαν να 'χει ενωθεί με τη νύχτακαι μοιάζει ο θάνατος σαν να 'ναι η ζωή για μένακαι της καρδιάς μου οι χτύποι φαίνονται στην οθόνησαν μια ευθεία γραμμή συνεχόμενηκαι μοιάζει ο χρόνος που δίχως να θέλεις σταμάτησεςδιπλά να 'χει τρέξει στο πρόσωπό μουκαι με 'χει αλλάξει

Και νιώθω το φόβο στο στήθος μου μέσαπικρό σαν απομεινάρι απο καφέ σε φλιτζάνικαι βλέπω το φως στου μυαλού στο δωμάτιοοσο πάει καθε μέρα λίγο λίγο να σβήνεικαι μες στον καθρέφτη το πρόσωπό μου αλλάζεικαι γίνεται ένα πρόσωπο άλλο, που δεν το γνωριζωκαι με τρομάζει

Παραλύω,νιώθω τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου να χάνεταισαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστοςκαι στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύοΠαραλύω,τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζειδιπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείοκαι έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσωπαραλύω

Και βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τοίχο γιγάντιονα υψώνεται στο τέρμα του δρόμουκι οι φωνές των παιδιών στην αυλή του σχολείουσαν πένθιμο στα αυτιά μου ηχούν εμβατήριοκι ο δρομος που κάποτε με έβγαζεστου σπιτιού σου απ’ έξω την πόρτατώρα πια δεν υπάρχει