Adilalos | Αντίλαλος
Δεν είσ’ εδώ...Ποτέ δεν ήσουν...Πάντοτε σαν κρυφή σκιά έφευγες μόνηΚι εγώ ένα πόστο...μονίμως άδειο...να ψάχνω ίχνη στης αγάπης το σεντόνιΕκείνης της αγάπης που μισούσακαι πάντα με πονούσε λίγο ακόμη
Δεν τον αντέχω τον αντίλαλο απόψεΕίναι οι τοίχοι μου από άκαρδο ατσάλιΜέσα στον σπίτι έχουν κρατήσει τη φωνή σουκι έβαλαν στόχο το δικό μου το κεφάλιΔεν τον αντέχω τον αντίλαλο απόψεΕίναι αδύνατον σε εσένα πια να φτάσωΓια μια φορά είχα την τύχη να σ’ αγγίξωΧιλιάδες άλλες την κατάρα να σε χάσω
Δεν είσ’ εδώ...Ποτέ δεν ήσουν...Σαν άσπρο σύννεφο κρυβόσουνα στο χιόνιΚι εγώ ένα κύμα...Που ζει πνιγμένο...Χωρίς ανάσα στης αγάπης το μπαλκόνιΕκείνης την αγάπης που μισούσαμα πάντα την κρατούσα λίγο ακόμη