Ημερολόγιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μουμε τα δυο σου χείλια να αφήσειςμια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,καπνό και πυρετό,στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σουφωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστείσαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνειερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,για να βρεθώ απόψε τυλιγμένοςστου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέταιστην αγχόνη τ’ ουρανούκι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδιαρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σουτα λόγια μου πετάειπληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώσαν αλμυρό νερό στους ώμουςκαι στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου τουστην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένειγια να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουντα φώτα κάποιας γης,τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,δεν υπάρχει αυτή η στεριά,μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένουςπερνάω εγώ σαν μια σκιάπου σεργιανάει στον Άδητη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.