Á meðan jörðin sefur
Meðan jörðin sefuröll umlukin kyrrð og róvakir einn en dreymir þóstarir upp í ský.
Huga sínum vefurþétt um hjartans innstu þráað hann megi henni hjáhvíla enn á ný.
Hverfa svefns og vöku skilhugur saman reyrirþað sem er og veitir ylog hitt sem ekki heyrir til.
Hugarflugi gefurlausan tauminn, gleymir sérfrestar því sem erfitt ersvífur upp í ský.
Hverfa svefns og vöku skilhugur saman reyrirþað sem er og veitir ylog hitt sem ekki heyrir til.