Εφάπαξ ( Efapax )
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατίτο `θελα μα φοβόμουνα να φύγω.Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχήμα τώρα μ’ εκδικείται λίγο λίγο.
Όλη μου τη ζωή μού `βγαινε η ψυχήκάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.Να `ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοίκαι να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.
Μου `μάθαν να μισώ, ν’ αρκούμαι στο μισόνα χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,αγέννητη η ζωή μ’ ακολουθούσε.Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,μια θάλασσα μικρή μ’ ακολουθούσε.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,αγέννητη η ζωή μ’ ακολουθούσε.Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,μια θάλασσα μικρή μ’ ακολουθούσε.