Typsis (Τύψεις)
Μια φορά μεστη φωτιά εμείςδυο ψυχές στο φως μιας αστραπήςδυο παιδιά που γελούν στη βροχήμα τώρα πια σιωπή ναι σιωπή
Κι αν λες πως νιώθεις τύψεις τύψειςπου’σβησες μια πυρκαγιάτύψεις τύψεις που’φυγες μακριάδε θέλω ούτε καλημέρα μέραπια δε σ’ αγαπώμε θέλει άλλος και τώρα τη ζωή θα χαρώ
Το πρωί που έφυγες εσύείπα πως τελειώνει η ζωήμα πάει καιρός που γυρνάει ο τροχόςκοιτάω ψηλά και ζω ξαναζώ
Κι αν λες πως νιώθεις τύψεις τύψειςπου `σβησες μια πυρκαγιάδε θα μου λείψεις λείψειςφύγε μακριάδε θέλω ούτε καλημέρα μέραπια δε σ’ αγαπώμε θέλει άλλος και τώρα τη ζωή θα χαρώναι να το ξέρεις πως τώρα ξαναζώναι να το ξέρεις πως τώρα τη ζωή θα χαρώ