Άβατο
Δεν είν’ αλήθειαπως άνοιξε η πόρτακαι μπήκε στο σκοτάδιτου κήπου η ευωδιάαπ’ τα υγρά τα χόρτα
Δεν ειν’ αλήθειαστο άβατο αυτόπου έσβηνε η ζωή μουπως άναψε στα χείλιακρυφό φιλί καυτό
Μαλλιά βρεγμέναδάχτυλα μπλεγμένατο φως που ξημερώνειη αγάπη που λυτρώνειστη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλλασσανα χαθούμε στη θάλασσσα μαζί
Δεν είν’ αλήθειαπως είδαμε τ’ αστέριαμαζί με το φεγγάρινα κρέμονται γλυκάαπ’ των κλαδιών τα χέρια
Κι αν είν’ αλήθειαπως ήρθε καλοκαίριο ήλιος ο ζεστόςμας πήρε μια για πάντααπ’ της βροχής τα μέρη
Μαλλιά βρεγμέναδάχτυλα μπλεγμένατο φως που ξημερώνειη αγάπη που λυτρώνειστη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλλασσανα χαθούμε στη θάλασσσα μαζί