Ήλιος Του Σεπτέμβρη
Στον ήλιο του Σεπτέμβρη λάμπουν τα χρυσά μαλλιάΝα θυμάσαι τώρα, γιε μου, ποτέ δεν ήταν εκείΗ σκουριά του Οκτώβρη κόβει στα δυο τα μαύρα σύννεφα της κατεγίδαςΟι κουφοί μόνο ακούν τις σιωπηλές κραυγές μου
Στο σκοτάδι όμως ακόμα ουρλιάζει τ' όνομά σουΖωντανός θάνατος τις νύχτες, με τον οποίο κάνει ρίμα η παραφροσύνηΔέκα χρόνια μαζεμένα για όλη μου τη ζωή;Ένας άνθρωπος χαμένος στον χρόνο, Πίτερ δεν ήταν τ' όνομά του;
Στον ήλιο του Σεπτέμβρη σάπισε η βεράντα στο ΦλάτμπουςΘα έφευγα τρέχοντας τότε αν ήξερα το κόστοςΟι αχτίδες του φθινοπώρου μετέτρεψαν σε πέτρα τα μάτια σουΤο απόλαυσες όταν μου έκλεψες την ψυχή;
Άφησέ την ήσυχηΕίπα, άφησέ την ήσυχη
Εγώ; Ξέρω γιατί
Sole di settembre
Il sole di settembre che fa brillare capelli doratiOra ricordati, figlio, lei non era mai presenteLa ruggine di ottobre che separa nere nubi di tempestaSolo i sordi odono le mie grida silenziose.
Nell'oscurità lui grida ancora il tuo nomeLa morte vive notti con le quali fa rima "pazzo"Dieci anni ammassati per tutta la mia vita?Uomo smarrito nel tempo, il suo nome era Peter?
Il sole di settembre ha fatto marcire il portico a FlatbushSarei scappato allora, se avessi saputo il prezzo da pagareRaggi autunnali hanno trasformato i tuoi occhi in pietraTi sei divertita a rubare la mia anima?
Lasciala in paceHo detto, lasciala in pace
Io? So perché