Fotia[Φωτιά]
Δεν είναι η νύχτα που με μεθάειΟύτε και ο χρόνος που σα σφαίρα γυρνάειΓύρω απ' το σώμα σου μόνοΔεν είναι ο έρωτας που με γελάειΟύτε η ανάγκη που σαν αίμα κυλάειΜεσ' τις φλέβες μου και ματώνω
Είναι που καθημερινά φεύγουμε όλο και πιο μακριάΔεν με αγαπάς αληθινάΚαι έχει πια φύγει η
Φωτιά που μεσ΄την καρδιά που μας έκαιγεΚαι μου έλεγες δε θα σβήσειΦωτιά μεσ΄την καρδιά που μας έπαιρνεΣε αστέρια που δεν θα δούμε ποτέΑν έμεινε λίγη στάχτηΚαν'την απόψε αγάπη
Δεν είναι η μέρα, η δουλειά και ο ρυθμόςΟύτε κι ο κόσμος που είναι τόσο μικρόςΠου με κάνω εδώ να παγώνωΔεν είναι η ζωή που έχει γίνει αριθμόςΟύτε ο χειμώνας και ο ψυχρός καιρόςΠου τα βράδια τόσο κρυώνω
Είναι που καθημερινά δε με φιλάς όπως παλιάΔε μου μιλάς ειλικρινά και έχει φύγει η
Φωτιά που μεσ΄την καρδιά που μας έκαιγεΚαι μου έλεγες δε θα σβήσειΦωτιά μεσ΄την καρδιά που μας έπαιρνεΣε αστέρια που δεν θα δούμε ποτέΑν έμεινε λίγη στάχτηΚαν'την απόψε αγάπη