Kita (Κοίτα)
Απόψε θα σου πω όσα ποτέ μου δε σου ‘παΕίναι μελό η μουσική και βαριά τουπέ την λούπαΤι κι αν πέρασαν χρόνια στην σκέψη μου έρχεσαι συχνά και μοιάζεις ξέφωτο στα δάση του μυαλού μου τα πυκνάΑεράκι ζεστό είναι στην βαρυχειμωνιά μουΕίσαι το μόνο που θυμάμαι μες τη λησμονιά μουΗ ανάσα η γλυκιά στα πικρά πρωινά μουΚαι λυπάμαι τελικά που διάλεξα την μοναξιά μουΣε φαρμάκωσα μια, μα φαρμακώθηκα χίλιεςΚι από τότε έχουν κλείσει της ψυχής μου οι γρίλιεςΗ αντάρα μου δεν λέει να ξεκαθαρίσει και την φωτιά μου δεν μπορεί τίποτα να την σβήσει…
Γιατί …Κοίτα ακόμα σ’αγαπάω…για σένα τραγουδάω… για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται να δω…Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζωμην με παρεξηγήσεις …μην με κακοκαρδίσεις…που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω…
Να μην πιστέψεις ποτέ πως δε σ’ αγάπησαΘάλασσες πέρασα, βουνά πίσω μου άφησαΣτην μοναξιά μου για σένα δάκρυσαΣτα μονοπάτια μας μονάχος μου μπεκροπερπάτησαΜες τα παλάτι μου τα υδροσκότειναΘυμάμαι έντονα τα χείλη σου τα κόκκινα… που σαν μ’αγγίζανε όλα ανθίζανεΚι ύστερα γαληνά με σιγονανουρίζανε…Θυμάμαι κι άλλα συνήθως δεν τα πειράζω, απόψε όμως τα σκάλισα για αυτό δεν ησυχάζωΚι όσο μακριά σου και να ‘μια μαζί ώρες περνάμε αφού στα όνειρά μου στην αγκαλιά σου κοιμάμαι..
Κοίτα…Κοίτα ακόμα σ’ αγαπάω…για σένα τραγουδάω… για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται να δω…Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζωμην με παρεξηγήσεις …μην με κακοκαρδίσεις…που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω…κοίτα…