Απομόνωση
Μες το φόβο κάθε μέρα, κάθε απόγευμα,Την φωνάζει δυνατά από ψηλά,Την παρακολουθεί προσεκτικά για κάποιο λόγο,Επιμελημένη αφοσίωση και αγάπη,Παραδομένη στην προστασία του εαυτού της,Από άλλους που νοιάζονται για τους εαυτούς τους.Μια τύφλωση που αγγίζει την τελειότητα,Αλλά πονάει όσο τίποτα άλλο.
Απομόνωση, απομόνωση, απομόνωση.
Μητέρα προσπάθησα σε παρακαλώ πίστεψε με,Κάνω το καλύτερο που μπορώ.Ντρέπομαι για τα πράγματα τα οποία έχω περάσει,Ντρέπομαι για το ποιος είμαι.
Απομόνωση, απομόνωση, απομόνωση.
Αλλά αν μόνο μπορούσες να δεις την ομορφιά,Αυτά τα πράγματα τα οποία δεν θα μπορούσα ποτέ να περιγράψω,Αυτές οι επιθυμίες ένας επίμονος αντιπερισπασμός,Αυτό είναι το τυχερό μου βραβείο.
Απομόνωση, απομόνωση, απομόνωση...
Solitudine
Spaventato ogni giorno, ogni seraLa chiama a voce alta dall'altoIn cerca attentamente di una ragione,Devozione accurata ed amore.Costretto all'istinto di conservazioneDa altri che pensano solo a se stessiUna cecità che rasenta la perfezioneMa che ferisce come nient'altro.
Solitudine, solitudine, solitudine
Madre, ci ho provato, per favore credimiSto facendo del mio meglioMi vergogno di quello che ho fattoMi vergogno di ciò che sono
Solitudine, solitudine, solitudine
Ma se solo poteste vedere la bellezzaQueste cose che non potrei mai descrivereQuesti piaceri sono una distrazione capricciosaQuesto è il mio premio fortunato
Solitudine, solitudine, solitudine