Από Αυτήν προς την Αιωνιότητα
Θέλω να σας πω για ένα κορίτσιΞέρετε, μένει στο δωμάτιο 29Γιατί, γιατί αυτό είναι ακριβως πάνω από το δικο μουΑρχίζω να κλαίω, αρχίζω να κλαίω
Ω την ακούω να περπατάειΝα περπατάει ξυπόλητη πέρα δώθε στις σανίδεςΚαταμεσής αυτής της μοναχικής νύχταςΤην ακούω να κλαίει επίσηςΚαυτά δάκρυα με βρέχουνΣτάζοντας μέσα απ'τις ρωγμές
Πάνω στο πρόσωπό μου,Τα πιάνω μες στο στόμα μουΤα πιάνω μες στο στόμα μουΤα πιάνω μες στο στόμα μουΤα πιάνω μες στο στόμα μουΠερπατώ και κλαίω, Περπατώ και κλαίω,Περπατώ και κλαίω,Περπατώ και κλαίω
Από αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότητα
Διαβάζω το ημερολόγιο της στα σεντόνια τηςΨάχνοντας εξονυχιστικάγια κάποιο κομματάκι βρώμαςΈσκισα μια σελίδα και τηνέχωσα μέσ'το πουκάμισό μουΤο 'σκασα απ'το παράθυροΚαι κατέβηκα απ'την κληματαριάΈξω απ'τον εφιάλτη της,και πίσω στον δικό μουΣτον δικό μου,Ω τον δικό μου
Από αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΚλαίω, κλαίω, κλαίωΚλαίω, κλαίω, κλαίω
Στοιχηματίζω οτι φορά αυτό το μπλε καλσόν!Και καθώς στέκομαι έτσι με το αφτί στο ταβάνιΑκούστε, ξέρω οτι πρέπει να ακουστεί παράλογοΜα ακούω τον πιο μελαγχολικό ήχο που άκουσα ποτέΠερπατώ και κλαίω, Περπατώ και κλαίωΓονατίζω και κλαίω,Γονατίζω και κλαίω
Από αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότητα
Ω πείτε μου γιατί; Πείτε μου γιατί;Ω γιατί;Γιατί; Γιατί;Ω πείτε μου γιατί και μη μου πείτε ψέμματα!Γιατί το ταβάνι ακόμη τρέμει; Τρέμει! Τρέμει! Τρέμει!Κι όλα τα έπιπλα γίνονται φίδια κι ερπετά;
Αυτός ο πόθος να μου ανήκει είναι πληγήΚαι με ενοχλεί σαν στρίγγλαΜα ξέρω πως το να μου ανήκειΣημαίνει,ακολούθως,να μην την επιθυμώ
Ω τότε,αυτό το μικρό κορίτσι θα έπρεπε να φύγειΝα φύγει! Να φύγει! Από αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότητα
Από αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότητα
Από αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΑπό αυτήν προς την αιωνιότηταΚλαίω, κλαίω, κλαίωΚλαίω, κλαίω, κλαίω, κλαίω
Da lei all'eternità
Voglio raccontarvi di una ragazzaSapete, vive nella stanza 29Proprio quella sopra la miaInizio a piangere, inizio a piangere
Oh, la sento camminareCamminare scalza sulle travi del pavimentoPer tutta questa notte solitariaLa sento anche piangereLacrime calde ricadonoInfilandosi tra le fessure
Giù sul mio viso, le raccolgo in boccaLe raccolgo in boccaLe raccolgo in boccaLe raccolgo in boccaCammino e piango, cammino e piangoCammino e piango, cammino e piango
Da lei all'eternitàDa lei all'eternitàDa lei all'eternità
Lessi il suo diario tra le sue lenzuolaScrutinai ogni piccolo centimetro di polvereStrappai una pagina e me l'infilai nella camiciaScappai dalla finestraE scivolai lungo la viteFuori dal suo incubo, e di ritorno nel mioMio, o mio
Da lei all'eternitàDa lei all'eternitàPiango, piango, piangoPiango, piango, piango
Scommetto che ha addosso quegli occhiali da intelligentonaE standomene così, con l'orecchio rivolto al soffittoSenti, so che può sembrare assurdoMa posso sentire il suono più malinconico del mondoCammino e piango, cammino e piangoMi inginocchio e piango, mi inginocchio e piango
Da lei all'eternitàDa lei all'eternità
Oh, dimmi perché? Dimmi perché?Oh, perché? Perché? Perché?Oh, dimmi perché e non mentirmi!Perché il soffitto continua ad oscillare? Oscilla! Oscilla! Oscilla!E tutti gli infissi si trasformano in bisce e serpenti?
Questo desiderio di possederla è una feritaE mi sta tormentando come una megeraMa lo so, possederlaNon vuol dire desiderarla
Oh beh, allora quella ragazzina dovrebbe andarseneVia! Via! Da lei all'eternitàAndarsene da lei all'eternitàDa lei all'eternità
Da lei all'eternitàDa lei all'eternitàDa lei all'eternitàDa lei all'eternità
Da lei all'eternitàDa lei all'eternitàDa lei all'eternitàDa lei all'eternitàPiango, piango, piangoPiango, piango, piango