O Anthropos tou Kavou | Ο Άνθρωπος Του Κάβου
Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι τουμοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη τουΉταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πιαμα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιάΚαι κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο τουπάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο τουΚι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλαήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλαΜου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχήνα του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή
Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσαγια μοναδική μου φίλη την εκράτησαΝα μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώμήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνήνα της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνήΝα μου πει τα μυστικά του και τα λάθη τουπου τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη τουΚι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνενά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε.
Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωήνα μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγήΚαι η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεταιτο τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεταιΤην αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσααπ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασαΚι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαιμα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι
Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωήνα μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή