Ta autonoita | Τα αυτονόητα
Θα κοπώ ξανάαπ' τα ίδια τα κομμάτια μουσκοτάδι πιαΕσύ ήσουνα τα μάτια μουπροσωπικάχωρίς εσένα τίποτα δε μ’ αφορά
Ανοιχτή ξεχνάςμια ελπίδα σαν παράθυρομη με κοιτάςλες και κοιτάζεις το άπειρομη με ρωτάςαν λίγο έστω προχώρησα μετά από μας
Μη ρωτάς καρδιά μου τα αυτονόηταίσως και να σου ακουστούν ανόηταόχι δεν προχώρησαλες και με τιμώρησαγια το λάθος μου να σ' αγαπώ
Μη ζητάς να ακούσεις τα αυτονόηταξέρεις πώς σου ανήκω ακόμα απόλυταξέρεις, το φαντάζομαιπόσο σε χρειάζομαιτο ξέρεις πιο καλά απ' οτι εγώ
Στο μυαλό φωνέςπου δεν τις ξεκαθάριζαόσες ζωέςκι αν είχα θα στις χάριζακι εσύ μου λεςΠως όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολές
Ανοιχτή ξεχνάςμια ελπίδα στα ειπωμένα σουαλλού κοιτάςκαι πάγωσε το βλέμμα σουγιατί ρωτάςαν λίγο έστω προχώρησα μετά από μας