Apelpistika (Απελπίστηκα)
Τι πάθος ατελείωτοπου είναι το δικό μου,όλοι να θέλουν τη ζωήκι εγώ το θάνατό μου
Απελπίστηκα, μανούλα μου,να υποφέρω,κουράστηκα μες στη ζωήτον Χάρο να γυρεύω
Όσο είναι η νύχτα σκοτεινήέτσι `ναι κι η καρδιά μουκαι σαν τη σιγανή βροχήτρέχουν τα δάκρυά μου
Απελπίστηκα, μανούλα μου,να υποφέρω,κουράστηκα μες στη ζωήτον Χάρο να γυρεύω
Θα πά’ να εύρω μια σπηλιάμε πέτρες και με χώμα,εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,ζωή, ψυχή και σώμα