Κάπου μακριά, σκέφτομαι πως θα ‘σαιάδεια αγκαλιά, μα μη λυπάσαιΣτη μοναξιά, μια παλιά εικόνακάθε στιγμή, θα ζει αιώνια
Θα περιμένω, χειμώνας θα ντυθώστο γκρίζο θα χαθώ, μέχρι να φέρεις καλοκαίριΘα περιμένω, η σκέψη σου φωτιάτα κρύα πρωινά, μέχρι μια μέρα να γυρίσειςΘα περιμένω
Ξέρω καλά, πως μαζί μου θα ‘σαιόπου και αν πας, όπου και να ‘σαιΚαι αν θα σε δώ, άραγε ποιος ξέρειάνεμο ψάχνω, να σε φέρει
Quelque part loin, je pense que tu serasun accolade plaine, mais ne regrette pas.À la solitude, une image vieille,chaque fois, vivra par toujours.
J'arrêtrai, je m'habillerai comme l'hiver,je me perdrai au gris, jusqu'à la moment que tu apportes l'été.J'arrêtrai, ton idée [sera] une flamme[pendant] les matins froids, jusqu'au jour que tu reviennes.J'arrêtrai.
Je sais très bien, que tu seras avec moioù que tu iras, où que tu seras.Et si je te vois, allez savoir,je cherche un vent pour qu'il te apporte.