Ta koutia einai koufa | Τα κουτιά είναι κουφά
Πήρα ένα ιπτάμενο χαλίκοίταξα από ψηλά τη στάχτηΦλόγες και ατέλειωτος καπνόςως εκεί που τέλειωνε το μάτιΚι είδα δυο παράξενα πουλιάνα πετάνε σφαίρες απ’ το λόφοκι όσο με πλησίαζες κοντάέβαζαν κι εσένα μες στο στόχο
Εσύ έχεις μάθει να φωνάζεις δυνατάγι’ αυτά που μέσα σου ακόμα σε πονάνεμα γύρω σου είν’ οι άνθρωποι ρομπότσ’ αυτό που αισθάνεσαι ποτέ δεν απαντάνεΕσύ έχεις μάθει να φωνάζεις δυνατάγι’ αυτά που μέσα σου αντέχουνε και ζούνεμα γύρω σου είν’ οι άνθρωποι κουτιάκαι τα κουτιά είναι κουφά και δεν ακούνε
Πήρα ένα ιπτάμενο χαλίκοίταξα από ψηλά το χώματο θυμόμουν πράσινο βαθύτώρα πια δεν έχει μείνει χρώμαΚι είδα δυο παράξενα πουλιάνα πετάνε σφαίρες απ το λόφοκι όσο με πλησίαζες κοντάέβαζαν κι εσένα μες στο στόχο