Hayat bana yalan söyledi
İlk kez hesaplaşıyorum kendimle Tuhaftır kalemi,kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen Sana ilk kez yazıyorum
Şimdi sen yoksun,seni düşünmek var Çocukken de seni düşünürdüm her gece Radyo dinler,şiir yazardım
Her Çarşamba pazara giderdik annemle Babam maaş aldığında baklava yerdik Dondurmayı da çok severdik Ablam üç top yerdi,ben iki top Yalnızca bu yüzden kavga ederdik
Oysa hayatımın vazgeçilmeziydi ablam Onun da yüzü hiç gülmedi,hayırsızın birine kaçıp mahvetti hayatını
Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar Hüznümü büyüttüm o günden beri,kendimi değil Gözlerimde hala bir çocuk ağlar
Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar bir tohumun özlemiydi çiçeğe Ve hala kulaklarımda annemin sesi Bitirsen şu okulu,bir işe girsen
Şiirle karın doymadığı doğruydu Bak Cemil okudu mühendis oldu En güzel kızıyla evlendi Üsküdar'ın Evini de aldı arabasını da
Bense bağlama çalardım kendi halimce Sesim güzelmiş öyle derlerdi Nereden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyeceğimi Hayat bana yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledihayat bana yine yalan söyledio en güzel yıllarım, acılara yenildi
Mektuplar yazardım Almanya'daki abime Okulu bitireceğime söz verirdim
Masum düşlerimin o en sürgün adasında Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi Ayaklar altında nasıl ezilirse umut Benim de güneşimi işte öyle çaldılar Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar
Şimdi öyle uzak ki çay içip,simit yediğimiz o günler Kardeşine karne hediyesi uçurtma yaptığım günler öyle uzak ki
Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin ekmek tanesine kanat çırpması Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni
Fener stadında beşiktaş maçı ve parasızlığımız devam ederken Bütün mavilerimi sana vermiştim Kaybetmek alnıma yazılmış sanki,olmadı bitanem Hayat bana yalan söyledi
Hayat bana yine yalan söyledihayat bana yine yalan söyledio en güzel yıllarım, acılara yenildi
Babanın tayini çıkıp da gittiğiniz o kış Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza Sana söyleyemedim ama işten ayrılmıştı babam Kapanmıştı çalıştığı lokanta Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları
Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla daha bir uzardı raylar Sitemlerim bile eğlenmişti hayata Öfkeli bir yanardağ isyanlara uyanmıştı Üstelik sen de yoktun artık
Oysa yalnızca sen öpmüştün gözlerimi Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun Aslında her insan biraz yenikti hayata ve biraz küskün
Son trende kaçınca son istasyondan öyle kalakalırdıkYorgun ve üzgün Kendime düşmanlığım bu yüzden Hep kendime pişmanlığım Şimdi her şeyim yarım
Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile çoktan unuttum Bir silahım olsaydı bir silahım Yoksulluğu şakağından,kaybetmeyi kalbinden Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum
Düzmece duygular harcım değildi Uzak denizlerin fırtınasıydım Karlı dağların kekliği Yoksuldum yoksul olmasına ama onurluydum
Şimdi ne sen varsın ne o eski sevdalar Olsun üstüme devrilse de bu sağır karanlık Akşam olur şairlere gün doğar
Bir kerecik söyle demiştin Söyleyememiştim hani İşte şimdi söylüyorum Seni Seviyorum