Kommena ftera | Κομμένα φτερά
Μικρό παιδί στην πρώτη τάξηκαι το θυμάμαι σαν και τώραμου είπε η μαμά μου «θα 'σαι εντάξεικάποτε φτάνει αυτή η ώραάσε το χέρι μου και μόνη σου προχώραήρθε η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει».
Το 'ξερα πως ο ουρανός δεν θα με χώραγε εμένακαι χάθηκα μες τα παιδιά, για να μην πάρουν μυρωδιάπως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα.
Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξειτο παραμύθι πώς τελειώνειμου είπε «μην κλαις, θα είσαι εντάξειείναι κακό να μένεις μόνη,ένα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνιμ' άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει να φτιάξει».
Το 'ξερα πως ο ουρανός δεν θα με χώραγε εμένακι ήταν η σκέψη μου σωστήπετάνε φίλοι και γνωστοίκαι τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα.