Pou Pas (Πού Πας)
Κυριακή να βρέχει του κόσμου τον καημόόλο μέσα στην καρδιά μου,τα μάτια φοβισμένα, με πίκρες ποτισμένακι εσύ που ξεπουλάς τα όνειρά μου,ψάχνω να πιαστώ από μια αλήθειακουράστηκα να ζω στα παραμύθια.
Πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας,πράγματα δικά σου καίω,στάχτη σ’ έκανα στο λέω,δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα σ’ τα `δωσα,πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας.
Χάθηκες σε τραίνα, τραίνα της φυγήςτίποτα δεν είχες για να πεις,με μια καληνύχτα πώς με ξεπερνάςμε τόση ευκολία με ξεχνάς,όπου κι αν κρυφτείς, όπου κι αν χαθείς,οι ενοχές πονάνε, θα το δεις.
Πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας,πράγματα δικά σου καίω,στάχτη σ’ έκανα στο λέω,δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα σ’ τα `δωσα,πού πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,πού πας, πες μου δεν τελείωσε για `μας.