Oi geranoi (Οι γερανοί)
Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτεςΠου πέσανε στη ματωμένη γηΔεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμαΑλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.
Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τουςΑπ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούςΚι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώνταςΚοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάριΣτης δύσης τη θαμπή φεγγοβολήΚαι βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά τουΚαι είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.
Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάριΣτο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώΣαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνιαΌλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.