Brosta Ston Kathrefti (Μπροστά στον καθρέφτη)
Όταν η νύχτα ανάβει τα φώτασκιές στο σκοτάδι γυρνούν όπως πρώτααυτά που μαζί σου μοιράστηκα χρόνιααυτά που είναι τώρα σαν χυμένη κολόνιακαι όταν τα μάτια κοιτούν στο ταβάνιμια βότκα με τόνικ το ξέρω δεν φτάνεινα πνίξει τις μνήμες αυτές που σε φέρνουναυτές που μαζί σου ακόμα με δένουν
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσανα ζεις αλλιώτικα από μέναμε λάθος τρόπο σ’ αγαπούσακαι ζούσα χρόνια μες στο ψέμα
Γιατί όταν η νύχτα θα φύγει το ξέρωστο άδειο δωμάτιο ξανά θα υποφέρωθα γράφω, θα σκίζω τραγούδια για σέναθ’ αλλάζω κανάλια, θα ζω στα χαμέναθα κάνω γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτηθα κάνω ευχές σ’ ένα αστέρι που πέφτειαν ήσουν κάπου και μ’ έβλεπες ίσωςθα ένιωθες οίκτο, αγάπη και μίσος
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσανα ζεις αλλιώτικα από μέναμε λάθος τρόπο σ’ αγαπούσακαι ζούσα πάντα μες στο ψέμα
Γιατί όταν η νύχτα με κόβει στα δυοθυμάμαι που μου πες ένα άδειο αντίοκι αντί να φωνάξω, να τέξω, να κλάψωνα πέσω στα πόδια σου και να σε τρομάξωεγώ όλα τα ζούσα σαν να `ταν ταινίαεγώ σε κοιτούσα σκυφτή στη γωνίακαι τώρα που η νύχτα ανάβει τα φώτασκιές στο σκοτάδι γυρνούν όπως πρώτααυτά που μου είπες κι αυτά που δεν είπακαι τώρα η νύχτα μια πελώρια τρύπα
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσανα ζεις αλλιώτικα από μέναμε λάθος τρόπο σ’ αγαπούσακαι ζούσα πάντα μες στο ψέμα
Κι εγώ που πάντοτε ζητούσανα ζεις αλλιώτικα από μέναμε λάθος τρόπο σ’ αγαπούσακαι ζούσα πάντα μες στο ψέμα
Ψέμα... ψέμα... ψέμα...