Uzun zamandır çok zamandırKanlı bıçaklıyım kendimleSorular sordum cevabı yoktuSavaştım kendi içimle bile
Yoruldum artık huzuru beklemektenHer fırsatta biraz mutluluk dilemektenAteşin yasıyla doğan küller gibiGözümün önünden süzülen gemiler gibiSöylenmeden görülen sözler gibiKalmışım kendime eller gibi
Bugün değilse doğru zaman neOlur muyum o an doğru yerdeIsyan edersem suçum olurmuGüldüren sahne yokmu kaderde
For a long time, for a while nowI am at daggers drawn with myselfI asked questions, but there was no answerI even fought against myself
I am tired of waiting for peaceI am tired of begging for a bit of happiness on every occasion (or wishing for)Like ashes which emerge with the mourning of the fireLike the ships which sail in front of my eyesLike the words which can be perceived without utteringI stayed with myself like a stranger
If it is not now, when is the right time ?Will I be at the right place at that moment ?Will I be guilty, if I'm a rebel ?Isn't there any scene in (the theater of) the fate that would make me happy?