Rómeó og Júlía
Uppi í risinu sérðu lítið ljósheit hjörtu, fölnuð rós.Matarleifar, bogin skeiðundan oddinum samviskan sveið.
Þau trúðu á draumamyrkrið svaltdraumarnir tilbáðu þau.Fingurnir gældu við stálið kaltlífsvökvann dælan saug.
Draumarnir langir runnu í eittdofin þau fylgdu meðsprautan varð lífið, með henni gátu breyttþví sem átti eftir að ske.
Uppi í risinu lágu og ófu sinn vefóttann þræddu upp á þráð.Ekkert gat skeð því það var ekkert efef vel var að gáð.
Hittust á laun, léku í friði og ró,í skugganum sat Talía.Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,við hlið hans sat Júlía.
Trúðu á draumamyrkrið svaltdraumarnir tilbáðu þau.Rómeó - JúlíaRómeó - Júlía.
Þegar kaldir vindar haustsins blásanaprir um göturnar,sérðu Júlíu standa, bjóða sig hásaí von um líf í æðarnar.
Því Rómeó villtist inn á annað sviðhans hlutverk gekk ekki þar.Of stór skammtur stytti þá biðinni á klósetti á óþekktum bar.
Hittust á laun, léku í friði og ró,í skugganum sat Talía.Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,við hlið hans sat Júlía.