İskorpit
Muğla'nın bir köyüne yerleşmiştiSevgilisinden ayrılmış, ufak bir balıkçı lokantası kurmuştuMutluyduDeniz güneş kitaplarHer şey çok güzel gidiyorduFakat bir gün onu gördüO çalıştığı yere gelmişti ve yanında biri vardıBir anda kalbinde bir sızı hissetti
Dışarı çıktıGüneş alabildiğine batıyorduOnlara baktı uzaktan gizlenerekMum ışığında gülüyorlardı el eleydilerOnunla yaşadığı eski güzel günler geçti aklındanBir sigara yaktı bir tane dahaOysa ki bırakmıştıYavaş yavaş içindeki kırılganlık kıskançlığa acısı öfkeye dönüştüİçeri girdiOnlara kendi elleriyle günün en taze balığını kızarttıSalata yaptı yağ döktü limon sıktıSonra iskorpit balığının zehirli iğnesinden bir sos hazırladıBalığın üstüne göz yaşlarıyla birlikte döktü döktü döktü
Onlar bir daha hiç uyanmadılar
O ise bir daha hiç uyumadı