Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερότα ελάφια όταν σκύβουν για νερόμα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γημε ξεριζώνει κάθε χαραυγή
Ήλιε μου σε παρακαλώπες τους χαροκαμένουςνα κλαιν στης πίκρας το γιαλόγια μας τους προδομένους
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώπίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνόμε μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώνα τραγουδήσω και να καρτερώ
Ήλιε μου σε παρακαλώπες τους χαροκαμένουςνα κλαιν στης πίκρας το γιαλόγια μας τους προδομένους
Der Tod trifft die Vögel am FlügelDie Hirsche, wenn sie sich zum Wasser bückenJedoch mich, da ich ein Baum in der Erde binmich entwurzelt er jede Morgendämmerung
Meine Sonne, ich bitte dichSag' den todgeweihten,dass sie ins offene Meer des Leids weinen sollenfür uns, die Verratenen.
Wie ein Mörder bleibe ich die schwarze Nacht wachTrinke Tränen, trinke elenden RauchMit Messer im Herzen kann ich nichtsingen und abwarten
Meine Sonne, ich bitte dichSag' den todgeweihten,dass sie ins offene Meer des Leids weinen sollenfür uns, die Verratenen.