To Vouno Ki O Kambos (Το Βουνό Κι Ο Κάμπος)
Ένα βουνό, ψηλό βουνόΨηλό βουνό παλικαρίσιοΣε κάμπο πράσινο κοιτάΚαι στα λιβάδια ρίχνει ίσκιοΚι ο κάμπος απ' τα χαμηλάΨηλά στον ουρανό κοιτάζειΚοιτάζει το ψηλό βουνόΚοιτά ψηλά και το θαυμάζει
Το θαυμάζει, το θαυμάζειΜα το βουνό έχει καημόΈχει καημό κι αναστενάζειΚι μόνο κρύο και χιονιάΑπ' τις πλαγιές του κατεβάζειΚαι τα λιβάδια να τρυγούνΌταν ο άνεμος φυσάειΚι ο κάμπος απ' τα χαμηλάΠρος το ψηλό βουνό ρωτάει
Το ρωτάει, το ρωτάειΓιατί βουνό, καλέ βουνόΓιατί βουνό ν' αναστενάζειςΠου απ' όλους κι όλα πιο ψηλόΣτέκεις εσύ και λογαριάζειςΚαι το βουνό από ψηλάΣκύβει στον κάμπο και μιλάειΜε πονεμένο βουητόΚαι με παράπονα απαντάει
Απαντάει, απαντάειΤι κι αν απ' όλους πιο ψηλόΉλιο και ουρανό αγγίζωΣτην παγωμένη μου πλαγιάΠοτέ ψυχή δεν αντικρίζω